روزگاری به سیاستمداران توصیه می‌شد جانب ادب و احترام فروگزارند و با دستکش، دست دوستی به سمت سیاستمداران و رهبران مخالف و روسای کشورها دراز کنند، چراکه هر آن احتمال مسموم‌سازی توسط یک لمس چند ثانیه‌ای با دست‌های آلوده‌ فردی که به لحاظ تشخص اجتماعی احتمالش هم داده نمی‌شود وجود دارد، هر چند که این پدیده مسموم‌سازی تدریجی در یاسر عرفات با پولونیوم بالایی که در بقایای جسدش یافت شد  یا غلظت بالای 10 برابر سم دیوکسین در مسموم‌سازی آنی و دفعتا ویکتور یوشچنکو سیاستمدار اوکراینی، هیچ‌کدام با دست‌های آلوده نبوده اما افکار آلوده در رابطه با عقیم‌سازی و قتل خاموش و بی‌سر و صدا با سم چیزی نیست که به امروز و اکنون که علم و فناوری به رشد قابل توجه رسیده، محدود شود. آلوده کردن آب چشمه‌ها و مسموم‌ کردن تدریجی، حکایت روزگارانی است که زمین در فضای جدید ارتباطات به دهکده‌ای جهانی تبدیل نشده بود و ابزارهای سلطه هم همان‌قدر بدوی به نظر می‌رسد که ابزارهای اطلاع‌رسانی و خبرپراکنی اما این روزها، میوه‌های مسموم‌ و غذاهای زهرآگین به دربار شاهان و سران دیگر کشورها محدود نمی‌شود و نباید آن را تنها در تخت شاهانه جست.