Persian
مقدمه:
در عرصه فراگیری و آموزش در هر رشته ای بعضی مطالب اختصاصی و برخی عمومی تر هستند. همان طور که می دانیم پزشکان باید علم تشریح و کالبدشناسی را فرا بگیرند ولی این علم نسبتا عمومی است و سایر رشته ها نیز به فراخور خود از این دانش بهره مند می شوند.
به عبارتی دانشجویان دکترای آناتومی انسانی مطالبی را فرا می گیرند و دانشجویان پزشکی یا دندانپزشکی و پرستاری هم چیزهایی از ساختمان بدن می آموزند ولی گستردگی فراگیری ایشان و اشراف هرکدام از این رشته ها بر مطالب یکسان نیست. در مقابل بعضی علوم کمی اختصاصی تر هستند و شاید سایر رشته ها از آن کمتر بهره بگیرند؛ مطالبی که یک متخصص آسیب شناسی می آموزد بسیار مهم است ولی در دامنه آموزشی سایر رشته ها و تخصص ها بسیار کم قرار می گیرد و به نوعی یکتایی این آموزش ها بیشتر است. البته در مقابل دانش و مهارت های عمومی یا تخصصی، عرصۀ دیگری نیز به نام فرامهارت ها (capability-meta) وجود دارد که یک فراگیر خوب باید در این مباحث نیز وارد شود. شاید ملموس ترین مثال در این حوزه بحث توانایی برقراری ارتباط مؤثر با دیگران باشد.
یک پزشک حاذق و دانشمند اگر نتواند به صورت مؤثر با بیمار و اطرافیان وی ارتباط برقرار کند ارائۀ خدمت در جامعه قطعا موفق نخواهد بود. بر این اساس این روزها تأمل و دقت زیادی بر فرامهارت ها به عمل می آید و موضوعاتی مانند درک و عمل به اصول اخلاق حرف های، تسلط بر زبان دوم و سوم و مهارت قوی در بحث رایانه فناوری اطلاعات در زمره این امور قرار می گیرند. اما در این بین جایگاه علم اپیدمیولوژی کجاست؟ با کمی تأمل می توان دریافت که این رشته، کاربرد گسترده ای دارد و باید در گروه علوم عمومی قرار گیرد؛ زیرا تخصص های مختلف بالینی و غیربالینی به مبانی، اصول و دانش عمقی آن نه تنها در تحقیق بلکه در فعالیت های روزمره خود نیاز دارند.
همچنین در سال های اخیر این گرایش به وجود آمده است که مهارت هایی مانند روش تحقیق و آمار را جزء فرامهارت ها قرار دهند و با این نگاه، این جریان فکر شکل گرفته که هر متخصص و دانش آموخته ای باید مبانی روش تحقیق علمی را بداند حتی اگر اصلاً زمینۀ تحقیق و پژوهش را نداشته باشد، زیرا برای درک بهتر یافته های دیگران و جدا کردن پیام های صحیح از گفتمان های غیرواقع باید با مبانی تحقیق آشنا باشد. البته پر واضح است که دانش اپیدمیولوژی با روش تحقیق شروع شده و با نهادینه نمودن مبانی تحقیق و تحلیل علمی رشد کرده و کاربرد عملی آمار در علوم پزشکی از طریق این شاخه علمی محقق شده است به شکلی که گاه بین اپیدمیولوژی و آمار نمی توان مرز دقیقی را در نظر گرفت.
با توجه به این توضیحات، داشتن منابع علمی ساده، روان و جذاب در اپیدمیولوژی، که در عین توجه به مبانی علمی این رشته و عمیق بودن محتوا، زبانی ساده و روان داشته باشد، اهمیت بسیاری دارد تا بتوان مخاطبان خاص را راضی نگه داشت و با مخاطبان عام ارتباط مؤثری برقرار کرد.
این کتاب از جمله آثاری است که این خصوصیت را به خوبی دارد و در واقع حتی به مثابۀ خودآموز معتبری نیز می تواند برای طیف گسترده ای از دانش پژوهان توصیه شود. امیدوارم شما نیز همانند من از خواندن این کتاب لذت ببرید و آن را یکی از کتاب های با ارزش کتابخانۀ خود به حساب آورید.
