. دامستشت (1999) پاتوژن‌ها را بر اساس فراوانی در کشورهای گوناگون در پنج گروه اصلی طبقه‌بندی کرده است: 1) جدید­ به پاتوژن‌هایی اطلاق می‌شود که طی پنج سال اخیر شناسایی شده باشند؛ 2) شناخته شده­ پاتوژن‌هایی که در 20 سال گذشته شناسایی شده‌اند؛ 3) نوظهور­ پاتوژن‌هایی که قبلاً تحت کنترل بوده‌اند ولی اکنون در برابر مواد شیمیایی و تغییرات مدیریتی مقاوم شده‌اند؛ 4) مزمن/درحال گسترش­ پاتوژن‌های شناخته‌شده برای مدت زمان بیش از 20 سال که همچنان باعث افزایش نگرانی می‌شوند؛ 5) پاتوژن‌های تهدیدکننده­ پاتوژن‌هایی که گزارش مستند و دقیقی از آن‌ها در دست نیست. از آنجا که پاتوژن‌های تهدیدکننده می‌توانند عوارض سوئی بر کشاورزی محلی، اقتصاد منطقه‌ای، تجارت بین‌المللی و محیط زیست برجای گذارند باعث ایجاد نگرانی‌های شدیدی می‌شوند. برای مشخص کردن انتشار یک آفت به مناطقی خارج از محدوده و زادگاه اصلی‌شان از واژه‌ها و اصطلاحاتی چون «آفات تهاجمی»، «آفات گیاهی بیگانه»، «بیماری‌های عفونی درحال ظهور» ، «پاتوژن‌های گیاهی غیر بومی» و امثال آن استفاده می‌شوند. تنوع پاتوژن‌های گیاهی روی کره زمین همراه با تغییرات جهانی و توسعه کشورها زمینه مساعدی برای شیوع بیماری عفونی در حال ظهور را ایجاد می‌کنند، خواه معرفی آن‌ها ندانسته باشد یا تعمدی. اگر شرایط مناسب باشد، پاتوژن‌ها به سرعت پراکنده می‌شوند و خساراتی جدی از خود بر جای می‌گذارند. فوکسل (2001) ده عامل عمده را در معرفی آفات گیاه و دام مشخص کرده است که به آسیب‌پذیری سیستم‌های جاری کشاورزی منجر می‌شوند. در این میان، عوامل مرتبط با پاتوژن‌های گیاهی عبارت‌اند از: 1) افزایش روز افزون سفرهای هوایی که باعث شده کشوری از حالت ایزوله و بدون تماس با سایر کشورها خارج شود؛ 2) تک‌کشتی بودن و عدم تنوع در محصولات؛ 3) منابع محدود در تکثیر و گسترش گیاهان به ویژه بذر؛ 4) اتکا به آفت‌کش‌ها برای کنترل آفات؛ 5) میزان قابل توجه واردات بذر و سایر محصولات؛ 6) عدم مصونیت‌های ژنتیکی طبیعی در برابر گونه‌های مهاجم. درواقع، اگر تمام مسیرهای کشاورزی به راهی ختم شوند که به برخورد نداشتن با پاتوژن‌های گیاهی رو به افزایش منجر شوند، تولید محصولات فراوان و موفقیت‌آمیز خواهد شد.